بررسی نقش آنتی ژن های ترشحی انگل لیشمانیا ماژور در سیستم ایمنی موش مقاوم (c57bl/6) به عفونت لیشمانیا

اخیراً مشخص شده است که آنتی ژن های ترشحی و خارج سلولی لیشمانیاماژور می تواند درموش نرمال حساس ( balb/c )، سیستم ایمنی را متوقف کرده و مانع تکثیر لنفوسیت های طحال یا غدد لنفاوی تحت اثر میتوژن شوند و هم چنین می توانند از تولید نیتریک اکساید در ماکروفاژ جلوگیری نمایند. در این مطالعه، سعی ما بر این است که اثرات آنتی ژن های ترشحی پروماستیگوت های لیشمانیاماژور روی موش های مقاوم ( c57bl/6 ) به عفونت لیشمانیاماژور بررسی گردد که آیا آنتی ژنهای ترشحی روی لنفوسیت های موش مقاوم نیز مانند موش حساس اثر ساپرسیو دارند یا اثر آنها متفاوت می باشد. در این طرح، ما آنتی ژن های ترشحی پروماستیگوت های لیشمانیاماژور را با استفاده از کروماتوگرافی ستونی نیمه خالص نمودیم. دوفراکشن از هفت فراکشن بدست آمده در موش c57bl/6 نرمال فعالیت ایمونوساپرسیو قوی نشان دادند. 15 میکروگرم از این فراکشن های ایزوله شده منجر به حدود 60 درصد مهار تکثیر لنفوسیت ها گردید . ما نشان دادیم که این فراکشن ها به وسیله افزایش تولید اینترکولین 4 و کاهش سطح اینترفرون گاما باعث برقراری پاسخ th2 شدند، و در نهایت آنالیز سیکل سلولی مشخص کرد که فراکشن های 5 و7 ، لنفوسیت های تحریک شده با میتوژن را در g1 سیکل سلولی متوقف می نمایند و مانع ورود آنها به فازs سیکل سلولی می شوند. با توجه به این نتایج حدس زده می شود که انگل برای اینکه در بدن زنده بماند، با ترشح این فاکتورهای ایمونوساپرسیو منجر به تولید سایتوکاین های التهابی مانند اینترکولین 4 و مهار سیستم ایمنی می شود. با این آزمایش ها شاید بتوان مولکول ایمونوساپرسیو را شناسایی نمود و در آینده با تولید منوکلنال آنتی بادی اثر ایمونوساپرسیو آن را خنثی کرد تا موش بتواند به لیشمانیاماژور مقاوم شود.